شنیدستم که هر کوکب جهانیست        جداگانه زمین و آسمانیست

زمین در جو این افلاک مینا                    چو خشخاشی بود بر روی دریا

تو خود بنگر کز این خشخاش چندی        سزد تا بر غرور خود بخندی

 روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست      وندر طلب طعمه پر و بال بیاراست 

بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت         امروز همه ملک جهان زیر پر ماست

گر بر سر خاشاک یکی پشه بجنبد         جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست

بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید      بنگر که از این چرخ جفا پیشه چه برخاست

ناگه ز کمینگاه یکی سخت کمانی      تیری ز قضا و قدر انداخت بر او راست

بر بال عقاب آمد آن تیر جگر سوز     وز عرش مر او را به سوی خاک فرو کاست

بر خاک بیفتاد و بغلتید چو ماهی          بگشود پر خویش سپس از چپ و از راست

گفتا:عجب است اینکه زچوبست و ز آهن      این تیزی و تندی و پریدن ز کجا خاست؟

بر تیر نظر کرد و پر خویش بر او دید       گفتا: ز که نالیم که از ماست که بر ماست!