ashura  muharam

چو گفتم کربلا، جان جهان سوخت

نوشتم تشنگی آب روان سوخت

از آن صحرا که شد صحرای محشر

زمین آتش گرفت و آسمان سوخت

ز اصحاب فتوت در صف جنگ

سخن از دل چو آمد بر زبان سوخت

قیام نور و ظلمت بود آن روز

که جسم و جان پیدا و نهان سوخت

چه گفت آن نایی آتش­دم از نی

که هم نی نامه هم نی نامه خوان سوخت

من از شام غریبان چون بگویم

که آن شب تا سحر عمر زمان سوخت

چه گویم من ز سرهای بریده

که معنی برق خنجر شد، بیان سوخت

خزان در فصل گل­های بهشتی

هجوم آورد و باغ و باغبان سوخت

که زد آتش به بال خیمه عشق؟

چه دستی سرپناه کودکان سوخت؟

غروب غم رسید و لحظه کوچ

پرستو پر گشود و آشیان سوخت

تن زین العباد از آتش تب

چو مشعل در میان کاروان سوخت

شهاب تیر دشمن از کمان جست

کمان شد پشت چرخ و کهکشان سوخت

محمدخلیل جمالی